Ας πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα

Η εισαγωγή της διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας από την Α' τάξη του Δημοτικού, στο όνομα των λεγόμενων, και φυσικά υπό αμφισβήτηση, διαπολιτισμικών στόχων του υπουργείου Παιδείας για το σεβασμό της «πολυμορφίας» και του «διαπολιτισμικού διαλόγου» και της «διάχυσης των πολιτισμών», στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά η εφαρμογή της γλωσσολογικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα πλαίσια της περιβόητης ευρωπαϊκής «πολυγλωσσίας», όπου το ζητούμενο είναι, από τη μια, η τεχνική επικοινωνιακή κατάρτιση σε διάφορες γλώσσες, η οποία θα έπρεπε να ξεκινά νωρίτερα και από τη στοιχειώδη εκπαίδευση και, από την άλλη, η επιβολή μιας κυρίαρχης γλώσσας πάνω στη μητρική.

Με αυτήν την έννοια προωθήθηκε - με τις γνωστές και πάλι «δημοκρατικές» διαδικασίες - η β' ξένη γλώσσα στην Ε' τάξη του Δημοτικού. Είναι φανερό. Η πολιτική αυτή αφορά τις απαιτήσεις της αγοράς όσο και την κινητικότητα των εργαζομένων στην ΕΕ. Το βάρος που δίνεται στην αγγλική γλώσσα είναι προφανές ότι προκύπτει από το γεγονός ότι αυτή είναι η πιο εμπορική σε σχέση με τις άλλες γλώσσες.

Στην περίπτωση των Αγγλικών, που θα διδάσκονται σε παιδιά της Α' και Β' Δημοτικού, τα οποία δεν έχουν ούτε στοιχειωδώς ακόμη έρθει σε επαφή με το γραπτό λόγο της μητρικής τους γλώσσας, δεν πρόκειται για παιδαγωγική αυθαιρεσία, μα για επιστημονικό ατόπημα. Η εισαγωγή της συστηματικής διδασκαλίας της ξένης γλώσσας σ' αυτήν την ηλικία δε στηρίζεται σε καμιά έρευνα.

Αντίθετα, υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες για την ανάγκη ύπαρξης στέρεου γλωσσικού υπόβαθρου της μητρικής γλώσσας, προκειμένου να στηριχθεί και να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα η διδασκαλία μιας ξένης γλώσσας (Λ. Βιγκότσκι κ.ά.). Γλώσσα και σκέψη είναι αλληλένδετες αναπτυξιακές λειτουργίες κατά τη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, που έχουν να κάνουν με το πολιτισμικό υπόβαθρο και την ιστορία του κάθε λαού, μέσα από τη διαλεκτική σύνδεση του «σημαίνοντoς» και του «σημαινόμενου».

Στην αυγή της εδραίωσης του γραπτού λόγου του παιδιού, στην Α' τάξη, ο κίνδυνος της «σαλαμοποίησης» αυτής της διαδικασίας είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Επομένως, καμιά αυταπάτη ότι πρόκειται για μια διαδικασία αναβάθμισης του περιεχομένου της εκπαίδευσης και πολύ περισσότερο της γλωσσικής ετοιμότητας και ευχέρειας των μαθητών/τριών. Ας πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «γκρίκλις» των παιδιών και τη γλωσσική πενία - την ενθαρρύνουν και την προωθούν!


Κυριακή ΚΑΜΑΡΙΝΟΥ
Δασκάλα, διευθύντρια σχολείου και Δρ. Κοινωνιολογίας

ΠΗΓΗ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ